Prolog: Nieświadoma

and if I try to get close,

he is already gone

Księżyc w prawie pełnej okazałości oblewał dziś swoją złotą łuną dachy domów. Była może dziewiętnasta, a na ulicach było jeszcze dość tłoczno, bo właściciele sklepów czy barów powoli zabierali się do sprzątania i zamykania swoich lokali. Pustki nie panowały tu nawet w późne niedzielne pory, w związku z czym dzięki obecności przechodniów czułam się dość swobodnie.
Delikatny, chłodny wiatr rozwiewał płaszcz, który narzuciłam na ramiona. Nie było zimno, więc jeśli chodzi o ledwo przeszłą porę roku, można było cieszyć się pogodą pozwalającą na lżejszy ubiór. Powietrze było rześkie i przyjemne. Zauważałam coraz więcej drobnych pąków o fikuśnej, pudrowej barwie wyłaniających się z łusek na gałęziach przydrożnych drzew, inne były zaś pokryte liśćmi o świeżej, głębokiej zieleni. Był wczesny, kwietniowy wieczór, a wiosnę można było odczuć na każdy możliwy sposób.
Trzymałam się większych uliczek Wioski, gdyż to nimi najprościej mogłam dostać się do Bramy Głównej. Co chwilę zdarzało mi się mimowolnie przyspieszyć kroku, co, gdy tylko zdążyłam zauważyć, zaraz korygowałam. Miałam jeszcze mnóstwo czasu w zanadrzu.
Minęło półtora roku. Radość ze zwycięskiej wojny powoli przygasała. Ludzie cieszyli się obecnością bliskich, opłakiwali stratę innych, wracając do swoich rutynowych zajęć. Tak samo było i ze mną. Początkowo doceniałam każdy szczegół mojego dnia, poczynając od kilkunastogodzinnych zmian w szpitalu, po odprężające spotkania z Naruto, Ino czy Hinatą. Stopniowo jednak mój zapał zaczął wygasać, a dotychczasowe zajęcia mogłam podpinać pod miano monotonii. Kilka kolejnych miesięcy czystej egzystencji, nie tyle co przebolanej, ale która po prostu była, mijała i odchodziła w niepamięć. Wtedy uświadomiłam sobie, że już tylko czekam.
Czekam na człowieka, który, choć może nieświadomie, kazał mi to robić. Który obiecał, że tym razem zabierze mnie ze sobą. Nie zastanawiałam się dłużej nad tym, jak wszystko będzie miało się w praktyce. Jedynym istotnym faktem był ten, który gwarantował mi o wiele więcej zdrowia odejmowanego nadgorliwą troską o owego ignoranta i spędzanym z powiek snem – ten, że cokolwiek będzie chciał uczynić, ja będę tuż obok.
Punkt do którego zmierzałam znajdował w odległości zaledwie kilkunastu metrów. Przystanęłam z boku, kurczowo ściskając paczuszkę z zapakowanym obiadem. Dokładna godzina była bliżej nieznana, bo wysłany przez niego sokół powiadomił nas po prostu o dzisiejszym dniu i jego wczesnowieczornej porze. W obawie o brak czasu na między innymi przygotowanie posiłku dla strudzonego wędrowca, poprosiłam o dzień wolny od pomocy w szpitalu. Nie przemyślałam jednak tego, że czynność ta zajmie mi co najwyżej kilkadziesiąt minut i poza nią nie będę w stanie zrobić niczego sensownego. Na własne życzenie zagwarantowałam sobie godziny, które wlokły się w nieskończoność.
Zanim zdążyłam przysiąść na ubitej ziemi, stanęłam jak na baczność na dźwięk głębokiego basu.
– Sakura – nawet nie mrugnęłam. Moje ciało nie pozwoliło mi na jakikolwiek ruch. – On tu był, kilka godzin temu – urwał, jakby chciał złapać oddech, choć tak naprawdę była to chwila przeznaczona dla mnie. Chwila na przetworzenie informacji i dokładne jej przyjęcie. – Jego celem było złożenie raportu. Sam prosił, abym przydzielił mu dokończenie tej misji. Nie mogliśmy z tym zwlekać.
Nie wiedziałam, czy w moim ciele przeważały teraz niepoznane dotąd przeze mnie pokłady złości czy bezradność, która kazała mi bezwzględnie opaść na ziemię. Czy półtora roku to nie czas, podczas którego można zatęsknić za jakkolwiek bliską osobą? Czuć potrzebę zobaczenia jej, sprawdzenia, jak bardzo się zmieniła? Czy może to aż tyle dni, podczas których powinniśmy już o niej zapomnieć?
Dlaczego za każdym razem, kiedy wierzyłam, że zajmuję choćby najmniejsze miejsce w jego sercu, w jednej chwili potrafił obrócić to w prostą bujdę i wymysł mojej wyobraźni? Dlaczego robił to w sposób, w jaki pozwalałam sobie przypuszczać, że tak naprawdę nie posiadał żadnych ludzkich uczuć i nie miał z człowiekiem nic wspólnego? Burzył to wszystko, czym starałam się przed innymi usprawiedliwić jego zachowanie i tym samym moja nadzieja, budowana przez cały ten czas, ulatniała się z każdą kolejną sekundą. Tak jak on sam dzisiaj.
Stałam niezmiennie odwrócona plecami do mojego mówcy. Wiedziałam, że Kakashi zaraz mi umknie, nie tylko ze względu na sytuację, ale i fakt, że woli takowych unikać. Jako szósty Hokage miał zwykle o tej porze czas na nadrabianie papierkowej roboty, której każdy z przywódców Liścia wyjątkowo nie lubił.
– Czy powiedział coś jeszcze?
– Nie mógł cię zabrać. Nie tym razem.
Czułam się wbita sztywno w podłoże i jednocześnie tak krucha, że można było powalić mnie ruchem jednego palca.
Tylko tyle, co, Sasuke?
– Przykro mi, Sakura – wymówił spokojnie, po czym oddalił się ode mnie powolnymi, ciężkimi krokami.
Wiedział, kiedy powinien zostawić mnie samą, bo w tym samym momencie moją twarz zalały strugi gorących, niepohamowanych łez.

Nie mogłam się powstrzymać od założenia drugiego bloga, nie rozwijając nawet fabuły pierwszego. Choć dziwię się w ogóle, że od tej tematyki nie zaczęłam całego blogowania. Odnoszę wrażenie, że uczucia Sakurki przekazałam dość prostolinijnie i płytko, dlatego wszystkie szczere opinie mile widziane! Mam nadzieję, że później będzie szło już ładniej. Jak zresztą wszystko inne. <-: