III. Nieproszona

Biegły sekundy, minuty, godziny, kilometry, mile i biegłam ja. Na przekór innym, bo może nie sobie. Przecież to moja własna decyzja. 

Nie mogłam się wahać ani wątpić, bo każda niepewna myśl czyhała tylko, by mnie spowolnić lub sprowadzić z powrotem do domu. Zapewne już rankiem zauważą moją nieobecność i wyślą kogoś albo Naruto zwyczajnie zerwie się do pogoni, zanim Kakashi zdąży wydać mu jakąkolwiek komendę. Musiałam więc zrobić sobie jak największe fory.

Przemierzałam tę samą trasę, którą jeszcze dzisiaj rano pokonywałam razem z Naruto w przeciwną stronę. I przeżywałam dokładnie tę samotność, której obawiałam się wczoraj. Nie zdobyłam się nawet na szybką kolację, a jedynie dwa krótkie postoje na kilka łyków wody. Choć na siłę starałam się pozbywać jakichkolwiek myśli, do głowy wpadł mi pomysł usprawiedliwienia mojego przybycia. Musiałam przecież jakoś w miarę logicznie to wytłumaczyć, o ile w ogóle uda mi się go odnaleźć.

Minęłam miejsce eksplozji, które było teraz w opłakanym stanie. Zwęglone, połamane drzewa zupełnie torowały przejście, a pasmo trawy co jakiś czas przerywały powypalane dziury w ziemi. Zatrzymałam się na moment, rozejrzałam i zerknęłam na miejsce, w którym jeszcze wczoraj leżał tu nieprzytomny, ciśnięty siły odrzutu. Moment, w którym zobaczyłam go po raz pierwszy po kolejnej, długiej przerwie; do którego mogłam podejść i bez wyrzutów sumienia, czy przypadkiem tego nie widzi. Chłonąć bez pamięci każdy element jego twarzy i badać ją, a później bez skrupułów odsłonić jego zranione ciało i bezkarnie go dotykać.  

Moją słabość zbyłam kolejną - na samą myśl, że nierozważnie rozciągam poszukiwania w czasie, odwróciłam się w stronę korytarza drzew, w którym wczoraj zniknęła cała czwórka. Bez wahania udałam się w tym samym kierunku i zatopiłam w opadających nisko gałęziach wierzby.

Dalej znajdował się jeszcze gęstszy las, przez który prowadziła drobna ścieżka, więc miałam o tyle ułatwione zadanie, że nie musiałam polegać jedynie na instynkcie. Jednak z czasem i ona zawiodła. Wraz z jej końcem pojawiło się kilka odgałęzień. By nie ułatwiać sobie sprawy, obrałam tę najwęższą, najmniej zaufaną i tym samym najbardziej prawdopodobną, która zdawała się kończyć zaledwie po kilku krokach. Ciągnęła się jednak dalej, jak mała iskierka w dogasającym ognisku i wiodła mnie w nieznane.

Przemierzyłam może kilkanaście kilometrów i miałam już zawracać, by zboczyć w innym, równie niepozornym kierunku, kiedy moim oczom ukazało się coś, czego nie mogłam nazwać ani budynkiem ani ruiną. Fragmenty ścian odpadały garściami, nie mówiąc o farbie, która musiała spłukać się razem z deszczem dobre naście lat temu. Całość otaczała fasada wysokich, chudych sosen, pnących się jak na straży. Nawet księżycowa łuna nie była w stanie przebić się przez ich gęste skupisko, więc panował tu o wiele głębszy mrok niż przez ostatnie czterdzieści minut drogi.

Chwyciłam w dłoń kunai i poprawiając plecak, weszłam cicho do środka. Na nic mi było przyzwyczajenie oczu do niemej ciemności, bo w tej zupełnie się nie odnalazły. Szłam po omacku, przylepiona do ściany i przesuwając się wzdłuż niej, wyczuwając jedynie chłód twardego marmuru. Słyszałam swój oddech, który starałam się coraz dokładniej opanować i wyciszyć, choć to samo w sobie przyprawiało mnie o dodatkowy wysiłek. W między czasie aktywowałam Byakugo no In, by czuć się całkowicie pewnie. Mimo wszystko, chciałam przejść niespostrzeżona, choć nawet nie wiedziałam, czy ktokolwiek poza mną odwiedził to miejsce od ładnych kilku lat.

Domyśliłam się, że to jedna z kryjówek Orochimaru. Jedna z pierwszych, najstarszych, bo jeszcze nie tak daleko od Liścia jak pozostałe. On sam jednak nie mógł być tu w najbliższym czasie, więc spodziewać się mogłam jedynie przypadkowych wędrowców czy ludzi bez dachu nad głową, co i tak musiało być aktem głębokiej desperacji. Nikt inny nie skazywałby się na tak surowe warunki. Słońce zdawało się tu nie przenikać w żadnym stopniu.

W jednej chwili wzdrygnęłam się na skutek traconego ciepła, w drugiej na usłyszany ukradkiem szmer, dochodzący jakby z głębi korytarza, w który ciągle się zapuszczałam. Ale potem znikł, jakby ciszy w ogóle nie przerwano i był tylko złudzeniem. W rzeczywistości znajdowałam się nie tak daleko od wejścia, więc wszystkie zjawiska mogły być równie dobrze winą wiatru wpadającego tu przy okazji. Przedzierałam się więc dalej, ale ani myślałam o załatwieniu sobie jakiegoś światła.

Ono przyszło do mnie samo.

– Sakura. 

Głos rozbrzmiał momentalnie w labiryncie korytarzy, roznosząc się po całej mojej rzeczywistości, zupełnie ją otumaniając i zabierając w stronę jego źródła. Drżałam i nie wiem, czy ze skrępowania czy wstydu. Drżałam, bo jednocześnie pękałam ze szczęścia i pragnęłam uświadomić mu, jak bardzo, rzucając się na jego blade ciało i obściskując je do woli. Ale nie mogłam. Nie mogłam w żaden sposób pokazać, jak bardzo się cieszę, kiedy tak po prostu go widzę. 

Czerwony Sharingan świecił niczym iskierka i w całej tej czerni wokół wyglądał i pięknie i przerażająco. I choć to pierwsze przeważało, jego spojrzenie było zbyt karcące, bym mogła to pominąć.

– Co tutaj robisz?

Nie brzmiało to nawet jak pytanie, a czysty fakt, wyczekujący jedynie na potwierdzenie. Jakby znał prawdę i właśnie mnie przepytywał, by posłuchać, jak kłamię. 

Mimo przygotowanych wcześniej formułek, nie byłam w stanie wykrztusić ani słowa. Przełknęłam ślinę najciszej jak mogłam, choć pewnie i to mi się nie udało. Nie drgnął, nie zamierzał podejść ani powiedzieć nic więcej, dopóki ja tego nie zrobię. W tej kwestii akurat znałam go bardzo dobrze. 

– Kakashi wysłał mnie natychmiast, kiedy tylko dowiedział się o tamtym wypadku. O tym, co się stało. Zaniepokoił go sposób, w jaki Cię znaleźliśmy, Sasuke.

Stał. Wpatrzony we mnie, nie mrugając nawet, bo jego oczy ani na chwilę nie znikały. Lustrował mnie wzrokiem i wymuszał więcej. A ja byłam jak posłuszne mu cielę.

– Mam Ci towarzyszyć tyle, w ile zdążysz przekazać mi to, co najważniejsze. Potem muszę zdać z tego raport.

– Nie teraz – niemalże mi przerwał. Jego wzrok zelżał, opadł, a potem znikł. Czułam rosnącą złość i brak cierpliwości. I nie wiem, czy wobec mnie, czy może Mistrza. Choć zapewne wobec nas obojga.

Ocknęły mnie jego kroki, którymi zaczął się ode mnie oddalać. Spróbowałam. Ruszyłam za nim, kierując się odgłosem stukotu butów. Milczał, idąc dalej.

I to było pozwolenie. Jego ugoda.

Skupiałam się tłumieniu wstydu, bo na razie opanowywał mnie od góry do dołu. Mimo, że Sasuke nie miał pojęcia, czy faktycznie jestem tu z czyjegoś polecenia, czy też nie, choć byłam prawie pewna, jakie domysły teraz snuje, czułam się fatalnie. Jakby już teraz obdarto mnie z obłudy i pokazano przed całym światem, jak bardzo jestem w stanie zbłaźnić się dla jednego człowieka. Tym samym nie ośmielałam się odezwać do czasu, aż zażenowanie przejdzie na tyle, by choć słowo mogło mi przejść przez gardło i odzyskam resztki pewności siebie.

Po jakimś czasie drogi czerń zaczęła ustępować szarości i dostrzegałam już zarysy ścian, a także kroczącej przede mną powoli jego postury. Zanim zdobyłam się na odwagę, by powiedzieć coś więcej, ukazały się przed nami nieduże, kamienne drzwi. Po ich przekroczeniu nie zmieniło się nic, poza pochodniami umieszczonymi na ścianie co jakiś czas, dzięki czemu mogłam polegać na własnych oczach, a jego ciągłość przerywały raz po raz drzwi, wyglądające na wejścia do tutejszych pokoi.

Sasuke zatrzymał się nagle przy jednym z nich, ścisnął klamkę i otworzył je, wpuszczając mnie pierwszą do środka. Ku mojemu zdziwieniu, nie przekroczył nawet progu i wyraźnie zbierając się do wyjścia, spojrzał na mnie chłodno.

– Zostań tutaj na tę chwilę. Przyjdę po Ciebie później – powiedział tylko i zniknął za drzwiami.

Było tu równie zimno, pusto i surowo, choć mimo to, wszystko prezentowało się dość przywzwoicie. Pojedyncze łóżko, drewniany, kwadratowy stolik i kremowa świeca, która jako jedyna oświetlała pokój. W rogu stała mała szafa, obok niej - pudełko. Dodatkowo, przy tej niewielkiej ilości rzeczy, jakie się tu znajdowały, panował tu lśniący porządek.

Nie minęły dwie minuty, kiedy usłyszałam czyjeś kroki i mimowolnie zesztywniałam. Choć było w nich coś, co nie pasowało mi do tych należących do Uchihy - były szybsze i zdecydowanie, jak na niego, za ciężkie. W jednym momencie ów ktoś zapukał i zanim uzyskał moją odpowiedź, uchylił drzwi.

To było Jūgo. Wyglądał na opanowanego jak zwykle i łagodnie obadał mnie wzrokiem. Wydawał się nieco dojrzeć od naszego ostatniego spotkania, pomijając to w lesie, z którego to niewiele udało mi się zarejestrować odnośnie jego osoby.

– Witaj, Sakura – powiedział i postawił krok do przodu, dzięki czemu stał już w pokoju i widziałam go w całości. – Mam zaprowadzić Cię do nas, żebyś nie musiała siedzieć tu sama. Możesz zostawić tu też swoje rzeczy.

– Miałam czekać tu na Sasuke – wypaliłam niemal bezmyślnie, za co skarciłam się w duchu. – Tak przynajmniej zrozumiałam...

– To on mnie tu przysłał – i uśmiechnął się nieco cwaniacko, na co wstałam i posłusznie skierowałam się za nim.

Zdecydowany Uchiha.

Po dwóch minutach drogi w milczeniu, choć niemęczącym, bo Jūgo miał to do siebie, że był zanadto uprzejmy, by zarzucać mu bez powodu coś negatywnego, weszliśmy przez kolejne drzwi, których wygląd nie odbiegał stanowczo od pozostałych. Za nimi znajdowało się coś na podobieństwo salonu, choć skromnego i dość obskurnego. Miałam wrażenie, że wrzucili tu wszystko, co było im niepotrzebne na własność - ciemna kanapa, obdarta już ze gdzie nie gdzie ze swojej tapicerki, brudny materac pod ścianą, stół ciągnący się przez całą długość pokoju. W porównaniu do tego, do którego zaprowadził mnie Sasuke, ten był ogromny.

Jūgo podszedł do szafek za stołem, które zauważyłam dopiero teraz i wyciągnął z nich kilka papierowych paczuszek, które okazały się być prowiantem.

– O, nie, nie, nie ma mowy. Nawet nie jestem głodna – dosłownie obroniłam się rękoma przed wręczanymi mi ryżowymi kulkami.

– Śmiało, Sakura. Nie chcę być niegościnny – powiedział i uśmiechał się życzliwie.

– Dziękuję Jūgo, ale wystarczająco mi głupio, że naszłam was o takiej porze. Przede wszystkim powinnam was najpierw przeprosić – westchnęłam, ściągając nieco brwi i marszcząc tym samym swoje pokaźne czoło.

– Pora może i jest późna, ale jeszcze żadne z nas nie zbierało się do spania. Ja osobiście rzadko kładę się o tej godzinie, Sasuke cechuje to samo. Dlatego przestań się przejmować i jedz – skwitował, wciskając mi kulkę i nie umiałam odmówić tym razem. Wywróciłam oczami z uśmiechem i wzięłam kęsa.

– Dziękuję. W sumie mam swoje w torbie, nie powinnam ograbiać was z zapasów.

– Oszczędzaj. Będziesz miała na drogę powrotną – odparł szybko. 

Och, no tak.

Odgryzłam kolejny kęs, a Jūgo wyciągnął coś dla siebie i zaczął się zajadać.

W jednej chwili do pokoju wparował Suigetsu, a zaraz za nim Karin. Cisza zniknęła jak na pstryknięcie palca. Przekomarzali się w głos, dopóki chłopak nie spojrzał w moją stronę. 

– Sakura, to naprawdę Ty? – zapytał życzliwym tonem, nie kryjąc zdziwienia. Przywitanie na swój sposób dość urocze.

– Mówiłam Ci, baranie – rzuciła uszczypliwie Uzumaki, splatając ręce na piersiach. – Niby czemu tym razem mi nie wierzyłeś?

– Od kiedy rozróżniasz ludzi po ich chakrach? – białowłosy od razu zwrócił się do swojej kompanki i temat pojawienia się mojej osoby w tym gronie zdawał się momentalnie pójść w odstawkę.

– Nie odróżniam, po prostu zapamiętuję te charakterystyczne. Rzadko która jest tak dobrze skupiona i kontrolowana – odpowiedziała bez zawahania, spoglądając w moją stronę z delikatnym grymasem, który zdawał się być próbą uśmiechu. Powiedziała to zupełnie szczerze, a ja zawstydziłam się, słysząc ten komplement i odpowiedziałam jej tym samym.

– Jak nas znalazłaś, Sakura? – Suigetsu znowu przeskoczył z jednego tematu na drugi, wyraźnie zaciekawiony.

– Szczerze mówiąc to sama nie wiem, jak mi się to udało. Trafiłam jakoś od miejsca, w którym spotkaliśmy was wczoraj z Naruto. 

– Hm, w takim razie masz nosa – po czym podszedł i podkradł jedną z przygotowanych przez Jūgo przekąsek. Karin nie ośmielała się nie zareagować, szarpiąc jego przedramię.

– Zrób sobie swoje, Ośle, zawsze tylko podkradasz!

Nie wiem czy dobrze, ale mimowolnie zaśmiałam się pod nosem. Znudzony Jūgo, który zdecydowanie przywykł do ich przepychanek, podał mi kolejną porcję i uśmiechnął się serdecznie.

Tak w zasadzie okropnie się cieszyłam, że nie czują przy mnie skrępowania.

Kiedy dziewczyna zostawiła Suigetsu w spokoju, ten oparł się o blat stołu, wciągając dalej zlepiony ryż i przyglądał się mu łapczywie. Karin z kolei uspokajała się i oparła się o ścianę, patrząc w naszą stronę.

– A więc – zaczął ponownie – co Cię do nas sprowadziło, Sakura?

- Jestem tu z polecenia Kakash'iego. Mam zdać mu raport z misji Sasuke – ścisnęło mnie w żołądku.

– Czyli będziesz nam towarzyszyć jakiś czas? 

– Hm, raczej nie będę długo wam przeszkadzać – odparłam bez wahania, co by ulżyć w domysłach, ile czasu będę zawracać im głowę. – Zajmie mi to maksymalnie kilka dni...

– Nie przeszkadzasz – przeciągnął Suigetsu. – W końcu coś się dzieje – wyparował.

A ja w to uwierzyłam. Poczułam się lepiej, mogłam rozluźnić i wsłuchać w historię, bo białowłosy znowu znagła zmienił temat.

Z drugiej strony, na czym w takim razie faktycznie polegała misja Sasuke, skoro Suigetsu, który z całą pewnością miał z nią coś wspólnego, narzekał na nudę? Czy z kolei mogłam zdawać się na jego zdanie w tej kwestii?

Nie mogłam rozwinąć tych kontemplacji - wywołałam wilka z lasu, bo wparował do pokoju momentalnie. Stanął krok od progu i przyglądał się nam wzrokiem zimnym, pełnym jadu i złości, jak i równie obojętnym. Wszedł i w jednej chwili zmył lekką atmosferę i uśmiechy z twarzy wszystkich, co uważałam za paradoksalne. Gdyby patrzył na to z boku ktoś zupełnie obcy, uznałby Sasuke za nieproszonego gościa, kogoś nadzwyczaj niepożądanego, a przecież było zupełnie inaczej. 4

Przecież potrzebował go tu każdy z osobna.

I to właśnie doprowadzało do szaleństwa. Nie tylko mnie. To samo widziałam u Karin, bo spojrzałam na nią przez ułamek sekundy. 

– Muszę z tobą porozmawiać, Sakura. Na osobności – zakomunikował, a ja posłusznie wyszłam z dotychczasowego grona, kiwając do nich głową w ramach wdzięczności za przemiłą gościnę. Następnie poprawiłam kosmyk włosów i podążyłam za nim.

Wróciliśmy tę samą drogą, przez te same drzwi, do tego samego pokoju. Wzięłam głęboki oddech, kiedy jeszcze stałam do niego tyłem. Uspokajałam się na siłę, zamknąwszy oczy i czekałam, aż zdenerwowanie minie. I może ono zaczęło odchodzić, ale moje skołatane serce nadal tłukło się w piersi z hukiem.

Zamknął za sobą drzwi i stał tuż przed nimi, nie ruszając się z miejsca. Zbadał kontrolnie moją twarz jedynie przez chwilę i przeniósł wzrok gdzieś w głąb naszego lokum.

– Tak naprawdę porozmawiamy dopiero jutro, jest już późno. Powinnaś odpocząć po podróży, Sakura.

Domyśliłam się, że mnie zbywał i zwyczajnie nie miał ochoty na zaczynanie jakiejkolwiek pogawędki ze mną.

– Nie sądziłam, że tak szybko tu dotrę. Wybacz, strasznie mi z tego powodu…

– Rozgość się – dodał krótko.

...źle.

Przerwał mi, co było naprawdę dziwne, bo nigdy nie przerywał cudzych wypowiedzi.

– A czy przypadkiem nie zajmuję czyjegoś miejsca? 

– Zajmujesz. Ale uporządkowanie dodatkowego zajęło mi tylko chwilę.

– A ten? Do kogo należy?

– To mój pokój.

Mój umysł chyba uznał nie dopuszczał takiej ewentualności, dlatego byłam całkowicie zbita z pantałyku. Dziwiłam się jednak sobie, iż nie potrafiłam tego dostrzec, że pokój faktycznie należy do niego. Mimo jego przewrotnego tupetu, nie naruszyłby czyjejś prywatności. Poza tym, mogłam to zauważyć po nienagannym porządku i typowym dla niego minimalizmie.

– Dlaczego zatem ustępujesz dla mnie ten swój, zamiast wysłać do tego nowego?

Musiałam być okropnie męcząca istotą, bo wydawało mi się, że westchnął, kierując się do drzwi i puszczając moje pytanie mimo uszu. Otworzył je i zanim zniknął kolejny raz za nimi tak po prostu, odpowiedział, patrząc ślepo w przestrzeń przed siebie.

– Dobranoc, Sakura.

Nie mogło mnie obudzić ani słoneczne światło ani instynkt, bo czułam się zupełnie wyrwana z rzeczywistości i zdawałam funkcjonować niczym wzrok kreta. Obudziło mnie więc pukanie do drzwi. 

Jako że już kilka razy pod rząd nie przewidziałam, kto zamierza mnie zaskoczyć, nie ośmielałam się zgadywać. I dobrze, bo i tym razem bym spudłowała.

Na moje pozwoleństwo, zanim zaledwie zdążyłam przeczesać ręką włosy, weszła do środka. Obrała sobie ścianę za podpórkę i najwidoczniej nie zamierzała siadać. 

– Wybacz, myślałam, że już nie śpisz – zaczęła, splatając palce dłoni na plecach. 

Zasnęli później ode mnie, wstali wcześniej. Czułam się rozpieszczona, czego strasznie nie lubiłam. 

– Dobrze, że to zrobiłaś. Nie chciałabym być wyjątkiem, kiedy wszyscy już są na nogach. O co chodzi? - przeszłam do rzeczy, bo nie powiem – okropnie nurtowało mnie, dlaczego przyszła akurat teraz.

– Właściwie to wszyscy jeszcze śpią – wyrwała nagle, a ja automatycznie, choć niechcący, mrugnęłam powiekami kilkukrotnie. – Przyszłam zapytać, jak się z czujesz. No wiesz… z nami – podkreśliła.

– Szczerze mówiąc, bałam się, że się nie odnajdę, ale z wami to chyba niemożliwe. Dziękuję wam za tak miłą noc – nazwanie tego wieczorem byłoby nietaktownym naciągnięciem. 

– W takim razie cieszę się. Bardzo. Bo wiesz, męczy mnie to ciągle… to znaczy nie męczy, ale...czuję się zobowiązana, by o to zadbać. O Ciebie – wydukała.

– Nie bardzo rozumiem, Karin – poderwałam się odruchowo spod pościeli. Pościeli Sasuke.

– To za tamto. Przez tę sytuację z Sasuke, wtedy, na moście…

– Och, przestań, naprawdę – zbyłam to ruchem dłoni, odwracając głowę na moment.

– Nie mogę, bo darowałaś mi życie. A potem jeszcze uleczyłaś – wyznała.

Milczałam. Naprawdę nie miałam ochoty na zapieranie się przed tak błahą rzeczą. To jak przepychanka słowna z kilkuletnim dzieckiem.

– Czy jest coś, co mogłabym dla Ciebie zrobić? Czym za jednym razem spłaciłabym swój dług? – zaczęła od nowa.

– Nie. Nie oczekuję niczego w zamian za coś, co było moją moralną powinnością. Jestem shinobi, tak jak Ty. To wystarczający powód – skwitowałam prosto i stanowczo. Słowa same przyszły mi na język. 

– W takim razie – wypaliła niemalże od razu, a ja słyszałam niechęć w jej głosie – czy to ja mogę mieć do Ciebie jeszcze jedną prośbę, Sakura? Jedną.

Uniosłam brwi, zbierając wzrok z podłogi i układając go na jej lawendowej bluzce.

– Odejdź. Najszybciej jak możesz.

Dopowiem że rozdział wcześniej mi się podobał, w miarę przerabiania jakoś przestał, ale muszę już skończyć tę kwestię, bo mogę tak poprawiać w nieskończoność, a chcę też ruszyć z innymi rzeczami, w dużej mierze związanym z pozostałymi blogami i w ogóle. Aaale przede wszystkim mam nadzieję, że zrekompensowałam jakąś tam akcją zamulanie w poprzednich rozdziałach. 

Przepraszam też za drobne opóźnienie, bo miało być wczoraj wieczorem, ale od nadmiaru spraw załatwianych jednocześnie prawie eksplodował mi mózg. :-////

Poza tym, jako że niedawno odkryłam ten motyw (ale nie sama) podzielę się XD - na samej górze, po lewej wyskakuje jeden gadżecik - na nim możecie podglądać stan przyszłego rozdziału.

Ano i jeszcze jakby ktoś chciał być bardziej na bieżąco i mieć pod ręką - fejsunio

mały edit: Blog został zgłoszony (za co jestem ogromnie wdzięczna, cholernie mi miło <3) w kategorii blog miesiąca o tutaj - klik! Dziękuję za wszystkie oddane głosiwa!

edit 2: I teraz, za czerwcową wygraną……DZIĘKUJĘ Z CAŁEGO SERDUSIA, poważnie, ogromnie <3