VII. Niezdarta

Nie mogłam zasnąć. Jak paradoksalnie w ciągu ostatnich dni sen przychodził do mnie na pstryknięcie palca, tak teraz nie mogłam zmrużyć oczu. Nie potrafiłam się zrelaksować. Gdzie ona jest przelatywało przez mój umysł bezustannie. Chociaż nie była wrogiem, ale pewnego rodzaju zagrożeniem. Rywalką. Mimo że najwyraźniej darzyłyśmy się pewnego rodzaju niechęcią, nie umiałam nie myśleć o tym, co się z nią dzieje. Ponieważ nie wróciła. Nie przyszła z Sasuke.

Została pośród ludzi, o których nie powiedziano mi praktycznie nic, a przez resztę wieczoru nie wspomniano ani słowem. Tonikę kojarzyłam jedynie z tego, że jej kompletnego zniszczenia dopuścił się kiedyś Kabuto, a leżąc na granicy Kraju Ognia, wieść o tym dość szybko obiegła okoliczne wioski. Nie potrafiłam jednak wskazać jakiejkolwiek zależności między tym wydarzeniem, a czymkolwiek teraz, w czym pośredniczyć miałby Uchiha. Tym bardziej, że Konoha z pewnością zadośćuczyniła im wyrządzone szkody, a dodatkowo Kabuto postanowił po wojnie ponownie opowiedzieć się po stronie Liścia.

Wpatrywałam się bezmyślnie w kolejne punkty na suficie. Otaczająca mnie zewsząd cisza zaczęła robić coraz cięższa i nie pozwalała mi odetchnąć. Zmiana stanu rzeczy bez restartu kumulujących się we mnie myśli wydawała mi się to zupełnie niemożliwa. Zapragnęłam na chwilę znaleźć się na świeżym powietrzu. Wysunęłam się po cichu spod koca i stanęłam na palcach. Przemknęłam drewnianą podłogą, wstrzymując nawet oddech i dotarłam do drzwi, które skrupulatnie wydarłam z zatrzasku paznokciami i ostrożnie uchyliłam.

Kwietniowa noc była dość zimna, więc pozostałam na ganku, siadając przy ścianie. Przymknęłam wejściowe drzwi tak, by zimne powietrze nie zbudziło nikogo i odetchnęłam głęboko. Przygotowałam się na to, że upragniona ulga w ogóle nie nadejdzie. Głowa opadła głucho na belki budynku. Przysunęłam kolana do siebie, opatulając je przy tym ramionami i trwałam w zwartym uścisku.

Po chwili drżałam już z zimna. Zaczęłam delikatnie pocierać dłonią skórę, starając się jak najbardziej okiełznać gęsią skórkę i niwelować efekty przypływu zimna. Reguła zadziałała jednak w ten sposób, że zaczęłam skupiać się na tym o wiele bardziej niż okalających mój umysł myślach. Na tyle, by nie wyczuć nawet, że zachowuję się zbyt głośno. Że ktoś zbliża się bezszelestnie.

– Co tutaj robisz, Sakura? – odezwał się cichym szeptem. Stał nade mną na bosych stopach i spoglądał z powagą. – Wracaj do łóżka.

Uniosłam głowę, po czym zamrugałam kilkukrotnie, bo biło mnie światło księżyca padające tuż obok zarysu jego sylwetki. Wbrew wszystkiemu byłam śpiąca, bo oczy kleiły mi się podczas tej czynności. Uniosłam twarz ponownie, by spojrzeć na jego – stanowczą i zniecierpliwioną. Nie odbierało jej to jednak uroku, a wręcz przeciwnie, co uznałam za przerażające. Masochistyczne.

– Przepraszam – wymamrotałam, przebierając palcami między sobą. – Nie mogę zasnąć.

– I ja nie sypiam każdej nocy – zaczął od razu, wychodząc mojej odpowiedzi naprzeciw. – Ale potrafię zostać na miejscu i nie chodzić po domu, budząc przy tym innych.

– Przepraszam, jeśli cię obudziłam, Sasuke.

– Rozbudziłaś – poprawił mnie. – Cały czas próbuję zasnąć.

– Wybacz, naprawdę nie chciałam – wyznałam ze skruchą w głosie, opuszczając głowę. Nie chciałam bronić się przed tym w żaden sposób, skoro tak faktycznie było.

– Skończ przepraszać i wróć wreszcie do środka. Tak wynagrodzisz mi to najlepiej.

Spojrzałam na niego ponownie, kiedy moje oczy odpoczęły chwilowo od srebrnej, oślepiającej, księżycowej łuny.

– Skoro i tak nie możemy spać, to jaki jest tego sens? Nigdy nie lubiłeś bezcelowości działań – stwierdziłam. Widziałam wszystkie najmniejsze znaki rysujące się na jego twarzy.

– Siedzenie na ganku całkiem chłodnej nocy nazywasz lepszym rozwiązaniem?

– Może nim jest, skoro i tak mam nie zmrużyć dziś oka.

– To jest akurat bardziej głupie niż bezsensowne. Tego nie lubię bardziej.

– Dlaczego głupie?

– Bo nie masz co do tego pewności. Nawet mi udaje się przysnąć na kilka godzin – odrzekł, robiąc pauzę. Bezustannie spoglądał w moim kierunku i mierzył mnie wzrokiem. A ja czułam go na sobie, jakby wypalał nim znaki, skazy na mojej skórze i jednocześnie ogrzewał, bo moje ciało jak głupie reagowało na wszelkie ruchy tego człowieka. – Naucz się być cierpliwa.

– Życie nauczyło mnie być cierpliwą – lata. Zdecydowanie lata doświadczenia, a miałam wrażenie, że to nawet całe życie.

– Jak widać niewystarczająco – skontrował.

Przełknęłam ślinę najciszej, jak tylko się dało, bo w gardle zaschło mi momentalnie. Sposób, w jaki odpowiadał na tak niebanalne stwierdzenia, pozbawiał mnie nadziei, a dodatkowo przyprawiał o dreszcze. Dziwne uciski przemieszczały się po moim brzuchu. Nie wiedziałam, czy udawał, czy naprawdę nie miał pojęcia, jak wiele z nich nawiązuje do niego. Bo wykazywana względem niego cierpliwość zadawała mi zdecydowanie najwięcej bólu.

– Nie byłeś przy mnie na tyle długo, by teraz tak pochopnie to oceniać – zaznaczyłam ostro, przesycona smutkiem, który wdarł się tymczasowo w barwę mojego głosu.

– Wystarczyły te trzy dni, bym pojął cię całkowicie – odparł. Zupełnie tak, jakby nie zastanawiał się na odpowiedziami. Jak gdyby miał przygotowane je na zaś albo nie zależało mu na tym, jak zabrzmią w uszach rozmówcy.

– Nie. Tak naprawdę to tobie ciężko pojąć cokolwiek. Zrozumieć mnie pewnie nawet nie masz chęci ani czasu.

Przymknął oczy i odetchnął głęboko. To był znak. Znak jego zniecierpliwienia. Ale to było nieważne, bo on mógł być hipokrytą. Mógł robić te same rzeczy, o które oskarżał mnie. W jego wykonaniu wyglądało to zupełnie inaczej. I poza tym, że robił to bardziej umiejętnie, ja nie potrafiłam mu tego wyrzucić. Bo był moją słabością. Bezdenną, największą. Tak wielką, że w obliczu innego problemu, błahego, prostego, śmiałam twierdzić, że jedyną.

– Czy możesz nie sprawiać więcej problemów, tak jak cię prosiłem? Nie mam ochoty ani czasu na urządzanie sobie pogawędek z tobą. – odezwał się nagle niskim basem. – Poza tym miałaś być ostrożna, pamiętasz? A nie jesteś. Ani trochę.

Pierwszy sensowny argument dotarł do mnie, ocucając z całej reszty potoku słów, jaki na mnie wylano. Wstałam. Niedelikatnie, aczkolwiek wolno, nie spiesząc się. Nie patrzyłam mu na twarz, nie w oczy, a na dół, na ziemię. We własne, przemarźnięte bose stopy. Tylko tam teraz patrząc, czułam się bezpiecznie.

– Dlaczego? Na co mi teraz bycie ostrożną? – zapytałam, na moment podnosząc wzrok i napotykając jego. Na skutek jego czarnych, pustych otchłani, moje roznieciły ogień. A przynajmniej tak czułam i politowałam się nad samą sobą, jak bardzo żałośnie musiałam wyglądać teraz w jego oczach. – Cały ten pobyt chodzę jak na szpilkach. Nawet w nocy mam to robić?

– Mówiłem, że nie mam ochoty rozmawiać. Powinniśmy leżeć teraz w łóżkach. Wejdź do środka, Sakura albo wniosę cię tam siłą.

Drzwi były stale uchylone i zastanawiałam się, czy przypadkiem któreś z nich nie podsłuchało rozmowy. W końcu nie rozmawialiśmy nazbyt cicho, a człowieka o lekkim śnie z pewnością postawiłoby to na nogi. Sasuke jednak wyjątkowo postanowił nie przejmować się tym szczegółem, bo jego ciężki bas był zdecydowanie bardziej donośny niż moje niepewne odpowiedzi.

Wstałam, prostując nogi, które ścierpły mi od zimna i niedopływu krwi. Przechodząc, musnęłam przypadkiem jego ciało; rozgrzane tak mocno, że sama nie wiedziałam, jak to możliwe przy tej temperaturze. Przyjemne ciepło jedynie kusiło mnie bardziej, chociażby ze względów czysto fizycznych, kiedy sama trzęsłam się z przeziębnięcia.

Później moje oczy ogarnęła ciemność. Na wyczucie przeczłapałam się do posłania, znikając w pościeli. Nie miałam pewności, że Sasuke szedł za mną, bo zachowywał się niesłyszalnie, dopóki nie zobaczyłam kątem oka, jak zakrywa się i znika pod ciemnym kocem.

Przymknęłam oczy, a przez mój umysł zaczęły przelatywać obrazy sprzed ostatnich dwóch minut. Zarys kości policzkowych, heban włosów i piżmowy zapach, odtwarzany w głowie. I nie mogłam się z tego uwolnić jeszcze bardziej. Jak męczennica. Ja.

On mściciel. Również męczennik.

Jak wielkim paradoksem było to, że wychodząc na zewnątrz chciałam pozbyć się bezsenności, a dołożyłam sobie jedynie jej powodów?

Obudziłam się z bezskutecznymi pomrukiwaniami pod nosem, by ktokolwiek, kto mi to robił, natychmiast przestał, bo usilnie starał się to przerwać, szarpiąc mój prawy bark. Zasnęłam. Jednak, finalnie. Aczkolwiek musiały być to jedynie krótkie godziny, bo czułam się cholernie zmęczona i niewypoczęta. Do tego przekonana, że jeszcze przed chwilą śniło mi się coś intensywnego, co dodatkowo odjęło korzyści ze snu, wymagając od mojego przeżutego umysłu wzmożonej pracy.

Twarz Suigetsu znajdowała się nienaturalnie blisko mojej, jednak tylko przez moment. Kiedy zauważył, że kontaktuję, wstał i odwrócił się do mnie plecami i przeszedł się do przodu. Zamrugałam kilkukrotnie, po czym podniosłam i rozejrzałam wokół.

– Śniadanie jest na stole – po czym westchnął głęboko i dodał, drapiąc się po karku. – Powstrzymywałem się, żeby go nie zjeść.

– Dziękuję, że podołałeś – odpowiedziałam nieprzekonująco. Być może brzmiałam nieco zgryźliwie, ale chyba podświadomie czułam jeszcze piętno wczorajszej rozmowy między naszą trójką.

– Zdążyłaś już wstać lewą nogą, co? – wypalił nagle, czego w ogóle się nie spodziewałam. Nie po nim. Wstając, spojrzałam w jego stronę, dalej głupio mrugając rzęsami, które najprawdopodobniej sklejone były ropą. On z kolei uśmiechnął się zawadiacko, odsłaniając długie, nienaturalnie zaostrzone kły.

– Dlaczego tak sądzisz? – zapytałam.

– Nie znam się na babach, ale to widać – wyznał, machając przy tym jedną ręką w powietrzu. Miałam wrażenie, że jego wnioski to bezapelacyjnie zasługa Karin. Przymknął oczy i ciągnął dalej. – Coś cię najwidoczniej dręczy.

Mój wzrok opadł na jasną pościel.

– To nic takiego.

– Bądź cierpliwa – rozbrzmiało w moim uszach. – I uważaj na siebie.

Wiedziałam, że Suigetsu charakteryzowała przede wszystkim szczerość. To chyba dlatego wszystko w tej rozmowie przychodziło tak dziwnie łatwo, mimo że wcześniej nie wymieniliśmy ze sobą wielu zdań. Nie zastanawiał się nad nimi, nie myślał wiele, nie analizował, zanim powiedział cokolwiek. Był człowiekiem czynu. Nieroztropnym i pochopnym, ale szczerym.

– Szykujesz mnie na coś?

– Wyruszamy stąd za jakąś godzinę. Na spotkanie – dodał jakby od niechcenia.

– Tylko tyle pozwolił powiedzieć ci Sasuke?

– Zachowuj się tak, jak gdyby nic cię nie dziwiło i jak gdybyś wszystko wiedziała. To jego słowa. Stwierdził, że poradzisz sobie z tym zasobem wiedzy.

I jak nic na świecie, pragnęłam teraz powstrzymać rysujący się na moim ustach, delikatny uśmiech satysfakcji niczym docenionego przez starszego dziecka. Suigetsu nie mógł tego nie zauważyć, a ja zakryłam ten gest dłonią, niby drapiąc się pod nosem i ruszyłam w stronę rzekomej łazienki, mrucząc jedynie.

– Dziękuję, Sugietsu.

Zatrzymaliśmy się na otwartej, niewielkiej polance, po mniej więcej dwugodzinnym biegu, i choć spodziewałam się ludzi, nie myślałam, że będzie ona przekraczać jakkolwiek liczbę jednocyfrową. Na czele z Uchihą, ja Suigetsu stanęliśmy jak na znak, Juugo z kolei przysunął do prawego boku Sasuke,

Było ich kilkunastu. Rozproszeni niewielkimi grupami, ubrani na czarno, smukli i milczący. Na ich twarzach złość współgrała z opanowaniem, wpatrując się w nasze sylwetki. Kilka z nich z niepewnością świdrowała wzrokiem postać Uchihy, w tym też jedyna znana mi postać z długim warkoczem przełożonym na piersi. Bladą dłonią potarła swoje udo i ściągnęła pełne, fioletowe usta, stawiając krok do przodu. Jej boku dotrzymywał wysoki mężczyzna o zupełnie pozbawionej włosów głowie. W międzyczasie wychwyciłam sylwetkę Karin, która ze spuszczoną głową i czarnych płaszczem narzuconym na ramiona, zbliżyła się i przystanęła bez słowa tuż przy Suigetsu.

Sasuke zatrzymał się w odległości mniej więcej dziesięciu metrów.

– Wyruszamy – oświadczyła mu, uważnie go obserwując. Ten, bez żadnego gestu, skierował się na prawo, prowadząc cały wianuszek. Wszystko to, choć dość majestatycznie, działo się szybko, jak gdyby gonił nas czas albo ktoś nie chciał przypadkiem przedłużać rzeczy niepotrzebnych.

A ja nadal nie wiedziałam gdzie i dlaczego, a jeszcze bardziej niż zwykle nie mogłam o to nalegać. Nie mogłam zrobić nic, przez co coraz gorzej było mi znieść tłoczące się we mnie chęci wybuchu i rozładowania, a moja niewiedza wydawała mi się być widoczna jak na dłoni. Na całe szczęście stojąc na skraju prawej strony, byłam możliwie jak najbardziej oddalona od wszystkich, rzekomych shinobi Toniki, a dodatkowo moje lewego profilu dzielnie zasłaniała potężna budowa ciała Jugo.

Szliśmy w zupełnym milczeniu. Czułam ich kroki za sobą jakby gdyby wchodzili mi na kostki i je zdzierali. Wzrok na plecach. Napięcie łączące ciała, ale takie, które można było zniszczyć jedynie siłą. Oddech na karku, tyle że nie ten w czułym geście, a raczej z nożem przytkniętym do gardła.

Czułam się, jakbym szła armią na bitwę i coraz bardziej obawiałam się, że tak też właściwie było. Najbardziej przy tym wszystkim bolał mnie fakt, że maszerowaliśmy w kierunku Konohy. Tymczasem szłam jak zahipnotyzowana, zerkając na plecy Sasuke i za nimi podążając.

I nie uszliśmy daleko, bo w którymś momencie naszym oczom ukazały się postacie. Wszystkie tak zupełnie, w całości mnie znane. Zajmowały poszczególne elementy krajobrazu, od ściętych pni do samych czubków drzew stali, czekając zupełnie tak, jak gdyby się nas tu spodziewali.

Naruto, Shikamaru, Sai, Kiba i Shino stali w milczeniu, czekając aż odległość między nami zredukuje się możliwie najbliżej i zatorują nam przejście. Czarny orszak ustał. Kilku jego uczestników momentalnie pochwyciło za pas, jednak Uchiha zbył ich jednym jedynym gestem dłoni. Blondyn stał z rękoma splecionymi na klatce i przyglądał nam się z zawziętością. Nie wodził oczyma po niczym innym. Zbyt wielka złość i zawód pochłaniały jego serce.

– Sasuke – zaczął, typowym dla siebie, przynajmniej w wyjątkowych sytuacjach, niskim głosem. – Co ty, do cholery, znowu wyprawiasz?

Nie odpowiedział. Pojedyncze spojrzenie dawało jednak wystarczające znaki. W charakterystycznym dla siebie odruchu Uzumaki zacisnął dłoń w piąstkę do bielejących kłykci. Nara spojrzał na niego kontrolnie, ściągając przy tym brwi.

– Naruto – odparł nagle, rażąc barwą. Jego głos był przerażająco drwiący, a oczy iskrzyły w dziwny sposób. – Zejdź mi z drogi.

Uczucia Naruto musiały się podwoić, byłam tego pewna. Nie zerknął na mnie ani razu, świdrując wzorkiem twarzy Uchihy. Jedynie Sai zdołał obdarzyć mnie kilkusekundowym, kontrolnym spojrzeniem, które zauważyłam kątem oka. Pewnie zadawał sobie pytanie, co robię w takim gronie, zupełnie tak samo jak ja.

– Wiesz, że tego nie zrobię – odpowiedział nagle Naruto. – Powstrzymam cię jak zawsze, Sasuke. I tyle razy, ile jeszcze będzie trzeba.

Spodziewałam się ironii, kpiącego uśmiechu. Drwiny albo prychnięcia pod nosem. Ale nie było nic. Poważny, obejmował Naruto wzrokiem, jakby chcąc przedłużyć tę chwilę. Po lesie rozniosło się szczeknięcie zniecierpliwionego Akamaru. Zupełnie jakby zwierzę wyczuło to, co nie do przewidzenia dla człowieka.

Sasuke dobył swojej katany i zderzył się nim z kunaiem Naruto. Dźwięk zderzającego się metalu wlewał się do moich uszu. Karin w zdumieniu rozszerzyła oczy, by zaraz momentalnie zmarszczyć twarz. Prawdopodobnie bała się tak samo jak ja, choć zważając nad to, że nie byłam postronna w żadnym procencie, mogłam z tym polemizować.

Z tym, że brakowało na to czasu. Na myślenie, rozwodzenie się. Na cokolwiek. Jak na znak, lawina ninja za mną ruszyła do przodu. Kilka osób zdecydowało się podążyć krokiem swojego lidera i zaatakować pozostałą resztę przeciwników. Ale nie wszyscy. Część została w tyle, przyglądając się walczącym pobratymcom.

Naruto i Sasuke odskoczyli od siebie, by dobyć się ponownie. Każda pojedyncza wymiana ciosów pozostawała jednak bez obustronnych szkód. Zaciekle zaglądali sobie w oczy i wymieniali się wzajemnymi uczuciami, jak gdyby w ten sposób chcieli je wlać w siebie nawzajem.

– Sasuke, kiedy w końcu to do ciebie dotrze?

Kolejny zgrzyt ostrza katany jadącej wzdłuż kunaia. Uchiha uskoczył wysoko, by posłać shurikeny w towarzystwie ognia.

– Hosenka no jutsu.

Shikamaru i Shino złożyli ręce, by uformować pieczęć na stado grających w ich stronę postaci. Sai wskoczył na atramentowego orła i ciskał amunicją z powietrza.

A ja chciałam krzyknąć, ostrzec, obronić, ale nogi ugrzęzły mi na powierzchni ziemi. Jakby poddane większej grawitacji, nie pozwoliły mi zrobić niczego, czego mogłabym żałować. Przynajmniej w jakiejś części, bo za wszelką cenę pragnęłam móc w tym wszystkim uczestniczyć, choć obranie którejkolwiek strony i stanięcie naprzeciw drugiej sprawiłoby mi moje największe rozdarcie. Albo to ręka Juugo, która opadła na moim barku, ściskając znacząco, pomogła w tym wszystkim. Kątem oka odnotowałam, że ona spogląda na nas. Tajemnicza. Wielka niewiadoma. Czekoladowe tęczówki badały wzrokiem nasz gest, patrząc się w ogóle niesubtelnie.

I wtedy jeszcze rozbrzmiał głos, który miał rozpętać prawdziwą burzę. 

– Sasuke, to koniec misji.

Zauważyłam, że nie potrafię pisać zbiorówek XD To znaczy, nie od teraz, ale ten rozdział mnie w tym utwierdził. Jakim cudem więc na tym miałby się opierać mój kolejny blog, TEŻ NIE WIEM XD Poza tym rozdział wydaje mi się dziwnie chaotyczny i nieco nieskładny. Przepraszam, ale nie jestem w stanie skleić go lepiej. Chyba. To ze względu na to, że chcę lecieć dalej. Z kolei będe szybciej w kropce, bo jestem w stanie ciągnąć tego bloga jeszcze kilkanaście dobrych rozdziałów, albo też zakończyć go w 3-5 i rozpocząć nowego. Z tym, że powątpiewam, czy mój problem nie polega na tym, że chyba nie potrafię dobrze wcielić się w Sakurę i oddać ją, nawet jeśli totalnie zmienię świat, okoliczności i podrasuję charakter.

Mam nadzieję, że szablon jest oki, ale mówcie szczerze, czy przypadkiem tamten nie bardziej, bo sama się nad tym zastanawiam. Nie lubię swoich prac i mogę nie patrzeć obiektywnie, więc szczerze przyda mi się opinia, czy przy tamtym chociażby nie czytało się wygodniej. Buźki!